આ અછાંદસ દ્વારા રાવજી પટેલ એની કલમની અમરતા સિધ્ધ કરે છે...દરેકે દરેક જણને, દરેકે દરેક ક્ષેત્રમાં ક્યારેકને ક્યારેક લાચારીનો સામનો કરવો પડે છે..એ લાચારી અને એ પણ કવિની જો વધી જાય તો કલમના તીક્ષ્ણ છેડેથી એનાથી ય તીણા શબ્દ બનીને બહાર આવે છે અને વાગે છે ભાવકને રુંવાડે-રુંવાડે....
ખુરશીમાં ઝૂલતી ડાળીઓ જોઈ શકાય છે.
અને
ઘોડાની નીચે એક બણબણતી બગાઈ સાલી
પ્રત્યેક ક્ષણે
મને વિતાડે છે.
હોય. બગાઈ છે બાપડી. ભલે.
પણ હું જીવતો છું એ કંઈ ઓછું છે!
હું મારા Boss-જીનો Personal Telephone
તમાકુના છોડને ઉછેરીએ એવી કાળજીથી
નોકરીને પાલવું છું.
હોય. બોસ છે બિચારો. ભલે.
પણ હું જીવતો છું એ કંઈ ઓછું છે!
ઘરમાં મોટેથી તો હસાય જ નહીં.
લેંઘામાં ખણજ આવે ને તોય માળું
વલુરાય જ નહીં.
હોય ત્યારે ઘર છે બિચારું, ભલે.
પણ હું જીવતો છું એ કંઈ ઓછું છે!
યદા યદા હિ ધર્મસ્ય
મૂકં કરોતિ વાળો શ્લોક સ્મરતો હોઉં ત્યારે
કોકશાસ્ત્રની ગંદી આવૃત્તિ જેવી બાયડી
મને રોજ ઠૂંસા મારીને રાત બગાડે છે.
હોય સાલી એ છે તે ભલે.
પણ હું જીવતો છું એ કંઈ ઓછું છે!
રસ્તા પર ગુલમ્હોર છે ને ?
બાવળીઓ કહેવું હોય તો જાવ - પણ છે ને?
નં. 4. ત્રીજો માળ, લીલીછમ બારી, એ પા તો
જોવાય જ નહીં.
ક કરવતનો ક બોલાય
ને ન ખાવું હોય તો ય બિસ્કિટ લેવાય
ને પાનના ગલ્લા આગળ - ક્ષણિક ઓસરીમાં
રહ્યો રહ્યો મૃત દાદીમાના ઉછંગમાં કૂદાકૂદ
કરી લેવાય. પણ ઘોડીનું લીલી પા
જોવાય જ નહીં. ભલે.
પણ હું જીવતો છું એ કંઈ ઓછું છે!
ને ખુરશીમાં ડાળીઓ ઝૂલતી જોઉં છું પાછી.
Mind-blowing and so effective.
જવાબ આપોકાઢી નાખો