My First Memory (of Librarians) by Nikki Giovanni

Poets.org પ્રમાણે આજના સૌથી જાણીતા કવિયત્રીઓમાંના એક Nikki Giovanniની એક કવિતાનો અનુવાદ કરવાનો મારો નમ્ર પ્રયત્ન.



My First Memory (of Librarians)

by Nikki Giovanni


એ જગ્યાની મારી પહેલવહેલી યાદઃ
ઘણો મોટો રુમ, અને ચૂં ચૂં કરતી લાકડાની ફરશ પર બેસાડેલા લાકડાના ભારે ટેબલો,
મધ્ય ભાગમાં લેમ્પની સીધી હરોળ,
ઓક વુડની ભારે અને નીચી ખુરશીઓ, કાંતો મારી જ ઓછી ઊંચાઈ,
ત્યાં બેસી ને વાંચવા માટે.
મેં વાંચેલું પહેલું પુસ્તક આજે પણ ખૂબ લાંબુ હતું એમ લાગ્યા કરે છે.

દાખલ થતાની સાથે જ, ચાર પગથિયા
અને એની પર ગોઠવેલું અર્ધ ચંદ્રાકાર સર્વોપરી ટેબલ,
ડાબી બાજુએ સભ્યોના કાર્ડનું ખોખું અને
જમણી બાજુએ કપડાના તાકાની જેમ સ્ટેન્ડ પર લટકાવેલાં છાપા,
દિવાલ પર ગોઠવાયેલા 'રેક'માંથી આપણી તરફ તાક્યાં કરતા મેગેઝિનો.

મને આવકારતું મારા લાઇબ્રેરિઅનનું સ્મિત,
મારા હૄદયમાં અપેક્ષાઓનું ઘોડાપુર,
મારા ટેરવાઓની રાહ જોતું,
એક આખું બીજું વિશ્વ,
પુસ્તકોનું.

***************************************************************************

This is my first memory:
A big room with heavy wooden tables that sat on a creaky
wood floor
A line of green shades—bankers’ lights—down the center
Heavy oak chairs that were too low or maybe I was simply
too short
For me to sit in and read
So my first book was always big....

For the complete poem - look at the link,

http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/19505

Some Days by Billy Collins (અનુવાદ - ગુંજન ગાંધી)

અને આજે અમેરિકાના બહુ મોટા કવિ Billy Collinsનૂં એક કાવ્ય જેનો મેં અનુવાદ કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો છે - અહીંયા Office અને Middle Management એ બહુ અગત્યના શબ્દ છે.....


અમુક દિવસો એવા હોય છે જ્યારે હું લોકોને ટેબલ ઉપર તેમની જગ્યાએ ગોઠવું છું,
ઘૂંટણથી તેમના પગ વાળું છું,
(જો આ 'ફીચર' એ લોકોમાં હોય તો,)
અને એમને નાનક્ડી લાક્ડાની ખુરશીમાં જકડી દઉં છું.

આખી બપોર એ લોકો એકબીજાની સામે હોય છે,
બ્રાઉન 'સુટ'માં એ માણસ,
અને બ્લ્યુ 'ડ્રેસ'માં એ સ્ત્રી,
બીલકુલ હાલ્યા-ચાલ્યા વગર, સંપૂર્ણ શીસ્તબધ્ધ.

પણ બાકીના દિવસોમાં, મને પણ એ રીતે,
પાંસળીથી પકડી ઉંચકવામાં આવે છે,
અને કોઈ ઢીંગલી ઘરના ડાઈનીંગ રુમમાં ઊતારવામાં આવે છે,
મારા જેવા બીજાઓ સાથે એક મોટા ટેબલ પર બેસવા માટે.

તમને થશે આ તો અજબ-ગજબની વાત છે,
પણ તમને કેવું લાગશે,
જો તમને કોઈ દિવસ એ જ સમજ ના પડે
કે તમે એ દિવસ કેવી રીતે વીતાવવાના છો

ભગવાનની માફક માથું ઊંચુ રાખીને લોકોની વચ્ચે ફરીને,
જ્યાં તમારા ખભા આકાશના વાદળોની વચ્ચે હોય,
કે પછી ઘણા બધા વોલ-પેપરની વચ્ચે બેસી,
તમારા નાનકડા પ્લાસ્ટીકના ચહેરા વડે બસ સામેની દિશામાં તાક્યા કરીને?



Some Days
by Billy Collins


Some days I put the people in their places at the table,
bend their legs at the knees,
if they come with that feature,
and fix them into the tiny wooden chairs.

Complete Poem is here - http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/19753